Κώστας Παπαδόπουλος

Barbra Streisand

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ

"…Η ζωή είναι σαν το ποτάμι που κυλάει αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου εκείνο πηγαίνει. Όπως ένα ποτάμι δε γυρίζει πίσω, έτσι κι εσείς, αν σας παρασύρει, δε θα μπορέσετε να γυρίσετε… να προσέχετε πάντα το ποτάμι… .Μη σας παρασύρει…" Η Μελλισάνθη, η Ιουλία, η Ασπασία, η Πολυξένη και η Μαγδαληνή μεγαλώνουν με τη μητέρα τους σ' ένα χωριό στον Όλυμπο, δίπλα σ' ένα ποτάμι. Αυτό που επιθυμούν και οι πέντε είναι να γνωρίσουν τη ζωή μακριά από το πατρικό τους. Και θα το καταφέρουν! Η μοίρα θα τις στείλει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα. Μόνο που καμιά φορά, τα όνειρα γίνονται εφιάλτες που στοιχειώνουν και κυνηγούν... Πέντε γυναίκες, πέντε ζωές συγκλονιστικές, γεμάτες έρωτα και ανατροπές, ενώ το σπίτι δίπλα στο ποτάμι περιμένει υπομονετικά αυτό που ξέρει ότι θα συμβεί….

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
THE HOUSE BY THE RIVER

Paulo Coelho

Ρήσεις του Paulo Coelho("Προσωπικό ημερολόγιο 2005 Αλχημεία Paulo Coelho", εκδόσεις Λιβάνη)

"Αυτό που υπάρχει είναι οι αποτυχίες.
Κανένας δεν ξεφεύγει από αυτές.
Γι' αυτό αξίζει να χάσεις μερικές μάχες για τα ονειρά σου παρά να νικηθείς χωρίς να ξέρεις γιατί αγωνίζεσαι."(Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα)

"'Οταν οι μέρες γίνονται ίδιες, θα πει ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να αντιλαμβάνονται τα καλά πράγματα που παρουσιάζονται στη ζωή τους"(Ο Αλχημιστής)

" Ο μόνος τρόπος να σώσουμε τα όνειρα μας είναι να είμαστε μεγαλόψυχοι με τον εαυτό μας" (Το ημερολόγιο ενός μάγου)

"Είναι τόσο έμμονη η ιδέα να βρεις το σπαθί σου, που ξέχασες το πιο σημαντικό: πρέπει να περπατήσεις ως εκεί"(Το ημερολόγιο ενός μάγου)

"Η αγάπη δεν θέτει πολλά ερωτήματα, γιατί, αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, αρχίζουμε και να φοβόμαστε. Ίσως είναι ο φόβος να σε περιφρονήσουν, να μη γίνεις αποδεκτός, ο φόβος μήπως σπάσει η μαγεία.Μπορεί να φαίνεται γελοίο αλλά έτσι είναι. Γι' αυτό δεν κάνουμε ερωτήσεις, αλλά ενεργούμε".(Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα)

Έτσι είναι ο Έλληνας

Μάνος Ξυδούς & Πάνος Σταθογιάννης

Στις γειτονιές όταν βραδιάζει τα παιδιά
λένε τραγούδια σαν το κύμα λυπημένα
και ψιθυρίζουν προσευχές σε φυλαχτά
που έχουν πάντα στον λαιμό τους κρεμασμένα

Σαββατοκύριακα στης μπάλας το ρυθμό
βλέπουνε πράσινα τα κόκκινα φανάρια
σε μία θέση στην εξέδρα τον φτωχών
αναζητούνε την χαμένη υπερηφάνεια

Έτσι είναι ο Έλληνας και δεν φοβάται
τρελοί αγγέλοι πάνω του όταν κοιμάται
Έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον μπερδέψεις
να ξέρεις δύσκολα πολύ θα ξεμπερδέψεις

Στις παραλίες απόγευμα γυμνοί
η ζεστή αυτή μπορεί να σε τρελάνει
χωρίς να νοιάζονται για ότι κι αν συμβεί
ανακατεύουν της ψυχής τους το χαρμάνι

Ανεμοστρόβιλος φουρτούνες και βροχή
από νοτιάς το 'χει γυρίσει ντραμουντάνα
μ' αυτοί την πέφτουν σε μια ξέμπαρκη μικρή
και ας μην έχουνε στην τσέπη τους δεκάρα

Πασπαλά_2

Πασπαλά

Κατερίνα Γόγου

Japanese Human Art

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Αϊβαλί

Είδα στο όνειρό μου πάλι τ'Αϊβαλί
και ανάμεσά μας θάλασσα γυαλί,
που την περπατούσα όπως ο Χριστός
κι έφτασα στο σπίτι μου γονατιστός.

Βρίσκω δύο ξένους, μάνα, στη μουριά,
να κοιμούνται σαν τα καλά παιδιά.
Τόσο δρόμο έκανα να 'ρθώ
κι ούτε ένας ίσκιος να ξεκουραστώ.

Είδα στο όνειρό μου πάλι τ'Αϊβαλί
και ανάμεσά μας θάλασσα γυαλί,
στο καθρέφτισμά της όλα κοντινά,
σπίτια και καράβια και ψηλά βουνά.

Βρίσκω μία ξένη, μάνα, στα λευκά,
να ποτίζει σγουρά βασιλικά.
Τόσο δρόμο έκανα να'ρθώ
κι ούτε ένα φύλλο να σε θυμηθώ.

Είδα στο όνειρό μου σπίτι με αυλή
και ανάμεσά μας θάλασσα πολλή,
για να βγω αντίκρυ δίχως να πνιγώ,
δράκοντας θα γίνω όλη να την πιω.

Μιχάλης Γκανάς

Κλείνοντας τον κύκλο

Τιμή και δόξα σε αυτόν που πάτησε τους νόμους
που τα φτερά του έδωσε και σ' άλλους να πετάξουν
για να ξεφύγουν μακριά, ν' ανοίξουν νέους δρόμους
προσμένοντας παντοτινά τον κόσμο να αλλάξουν

Τιμή και δόξα σε αυτόν που άδραξε τη μέρα
που σήκωσε το λάβαρο για μια ζωή σπουδαία
και σαν γνήσιος δάσκαλος στο νου έβαλε βέρα
να παντρευτεί παντοτινά κάθε ιδέα γενναία

Τιμή και δόξα σε αυτόν π' ενέπνευσε τη νιότη
να κυνηγήσει ηρωικά το κάθε όραμα της
ν' αδιαφορεί τι έλεγαν της άγνοιας οι πρώτοι
και να βαδίσει μακριά στο δρόμο της αγάπης

Σ' αυτό το μέγα δάσκαλο που πάλεψε ως το τέλος
και το κεφάλι σήκωσε στις σάπιες πια αξίες
για όπλο του χαρίζουμε ακονισμένο βέλος
να το καρφώνει αλύπητα σ' άψυχες θεωρίες

Η δικη μου μικρη συμβολη στο αφιερωμα που εγινε για τον "κυκλο των χαμενων ποιημτων". Μια που ειμαι ο τελευταιος που δημοσιευει γι αυτο το θεμα βαζω αυτον τον τιτλο.
Μετέωρος Άγγελος

Στίχοι: Γιώργος Θεοφάνους

Δεν τη φοβάμαι τη ζωή

Μόνος μου μεσ΄ στα σκοτεινά
μ' αέρηδες και κρύο
παλεύω με το ξαφνικά
που κάνει το ένα δύο

Ότι με πίκρανε πολύ
στα μάτια το κοιτάω
κι αφού του δώσω ένα φιλί
αντίθετα τραβάω

Δε τη φοβάμαι τη ζωή
τίποτα δε φοβάμαι
μου φτάνει μόνο μια στιγμή
στην αγκαλιά σου να ΄μαι
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
στα δύσκολα αντέχω
και αν πέφτω κάτω σαν παιδί
σηκώνομαι και τρέχω

Παίρνω στα χέρια μου ξανά
του χρόνου το τιμόνι
και ότι ακόμα με πονά
σε λίγο τρώει σκόνη

Sand art

The art of coffee

1week of art works

Le Faux Pli

Roza Eskenazi

theater politropo parastasi June 2007

Τσιτσάνης

ΣYNNEΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
Μουσική/Στίχοι: Τσιτσάνης Βασίλης


Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά, συννεφιά
Χριστέ και Πα-, Χριστέ και Παναγιά μου

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή που χασα την χαρά μου
Συννεφιασμένη Κυριακή, Κυριακή
ματώνεις την, ματώνεις την καρδιά μου

Όταν σε βλέπω βροχερή, στιγμή δεν ησυχάζω
Μαύρη μου κάνεις τη ζωή, τη ζωή
και βαριανα-, και βαριαναστενάζω

"Όσο με μαλώνεις κι όσο με πικραίνεις
άλλο τόσο μέσα στη καρδιά μου μπαίνεις
πλήγωσέ με πλήγωσέ με
και σκληρά βασάνισέ με
έπρεπε να φύγω, αχ προτού να σ' αγαπήσω
τώρα είν' αργά, αγάπη μου γλυκιά"...

(στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης - "Όσο με μαλώνεις")

ΌΤΑΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΣΕ ΠΗΓΑΙΝΩ

Όταν τα βράδια μες στα κέντρα σε πηγαίνω
κι όλοι τριγύρω σε κοιτάζουνε στα μάτια
να μην τολμήσεις να προσέξεις μην τυχόν παρεκτραπείς 2x
γιατί να ξέρεις πως θα παρεξηγηθείς 2x

Δε θα την πάθω όπως την έχουν πάθει όλοι
γιατί οι γυναίκες όλες είσαστε διαβόλοι
που μας τα κάνετε όλα ρόιδο στην πεζή μας τη ζωή 2x
δε θα με γράψεις για κορόιδο την αυγή 2x

Μη σου περάσει από το νου πως σε ζηλεύω
και πως μπορείς εσύ να μ' έχεις για ρεζέρβα
Απλώς σου κάνω θεωρία μην τυχόν παρεκτραπείς 2x
γιατί να ξέρεις πως θα παρεξηγηθείς 2x

Μουσική/Στίχοι: Τσιτσάνης Βασίλης

Βασίλης Τσιτσάνης

Ο μεγάλος δάσκαλος της λαϊκής μουσικής, ο δημιουργός των τραγουδιών που σημάδεψαν τον αιώνα και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ρεμπέτικου και λαϊκού, ο Βασίλης Τσιτσάνης αποτελεί μία χαρακτηριστική φυσιογνωμία της ελληνικής μουσικής παιδείας. Ο Τσιτσάνης γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1915 και πέθανε ακριβώς 69 χρόνια μετά, στις 18 Ιανουαρίου του 1984, την ημέρα των γενεθλίων του.

Ο κορυφαίος Έλληνας στιχουργός, μουσικοσυνθέτης αλλά και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού εκφράζονται στο πρόσωπο του Τσιτσάνη. Οι μελωδίες του θεωρούνται εξαιρετικά εμπνευσμένες, αν και ο Τσιτσάνης δεν έγραψε ποτέ τραγούδι ‘στο χαρτί’. Τα πάντα έβγαιναν από την καρδιά του, τα βιώματά του – μάλιστα η Unesco έχει υπό την κατοχή της ορισμένες χειρόγραφες παρτιτούρες τραγουδιών του. Θεωρείται εξαιρετικά παράξενο ότι μπόρεσε να γράψει κάποιος αβίαστα τόσο πλούσιες μελωδίες.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα και μεγάλωσε ως μέλος μιας εξαμελούς οικογένειας (τρία αγόρια και ένα κορίτσι). Ο πατέρας του, Ηπειρώτης, έπαιζε με το μαντολίνο του κλέφτικα τραγούδια. Τον Τσιτσάνη τον συνέπαιρνε η μουσική, ωστόσο δεν είχε παίξει ποτέ το μαντολίνο. Όταν ο πατέρας του πέθανε το 1926, ο Τσιτσάνης πρωτόπιασε το όργανο στα χέρια του –το οποίο στο μεταξύ μετέτρεψε σε μπουζούκι– και ξεκίνησε εκεί τα πρώτα βήματα μιας μεγάλης καριέρας.

Η μητέρα του, Βικτωρία (η κόρη του φέρει το όνομά της), ήθελε ο γιος της να σπουδάσει Νομική και παράλληλα να μάθει βιολί. Έτσι ο Βασίλης Τσιτσάνης είχε αρχίσει να αποκτά κάποιες γνώσεις μουσικής, ενώ ταυτόχρονα γυρνούσε και τα μαγαζιά της περιοχής ώστε να συμπληρώνει και το οικογενειακό εισόδημα της –χωρίς πατέρα– οικογένειάς του. Ο Τσιτσάνης ακόμα δεν είχε παρουσιαστεί με μπουζούκι. Το όργανο ήταν απαγορευμένο τότε και ήταν αδιανόητο ένας νέος να ασχολείται με αυτό.

Το φθινόπωρο του 1936 ο Τσιτσάνης επισκέπτεται την Αθήνα. Κύριος σκοπός του είναι να σπουδάσει Νομική, αλλά γρήγορα τον κερδίζει η μουσική. Πρώτη του εμφάνιση γίνεται στο μαγαζί «Μπιζέλια» ενώ σύντομα γνωρίζει τον τραγουδιστή Δημήτρη Περδικόπουλο. Ο Περδικόπουλος τον πηγαίνει στην Odeon όπου ηχογραφεί τα πρώτα του τραγούδια. «Σ’ έναν τεκέ μπουκάρανε» είναι η πρώτη ηχογράφηση του Τσιτσάνη. Ο Περδικόπουλος ίσως δεν γνώριζε τότε ότι παρουσίαζε στην ODEON έναν νέο (ήταν ακόμη 22 χρονών) ο οποίος θα αποτελούσε σημείο αναφοράς για τους μετέπειτα μουσικούς.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ο Τσιτσάνης ηχογραφεί ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, την Αρχόντισσα.

Κουράστηκα για να σε αποκτήσω

αρχόντισσά μου μάγισσα τρελή

σαν θαλασσοδαρμένος μες στο κύμα

παρηγοριά ζητούσα ο δόλιος στη ζωή

Πολλές εκδοχές έχουν ακουστεί για την αφορμή που στάθηκε ικανή να εμπνεύσει τον Τσιτσάνη σε αυτό το εξαιρετικό τραγούδι. Ο Τσιτσάνης το έγραψε το 1938, όταν ήτανε στο στρατό, στο Τάγμα Τηλεγραφητών, στη Θεσσαλονίκη. Επίσης και άλλα τραγούδια έγραψε τότε ο Τσιτσάνης, τα οποία τραγούδησαν ως επί το πλείστον ο Παγιουμτζής, ο Κερομύτης, και ο (Στελλάκης) Περπινιάδης αλλά και ο ίδιος ο Τσιτσάνης. Τα τραγούδια του Τσιτσάνη δεν επιτρέπεται τότε να επεκταθούν πολύ. Η εποχή επιβάλλει εμβατήρια (είναι η περίοδος της δικτατορίας του Μεταξά) και ο Τσιτσάνης ήδη αρχίζει να χαρακτηρίζεται. Παίρνει άδειες και ποτέ δεν γυρνά στην ώρα του – αυτό εξοργίζει τους διοικητές του σε μία στρατοκρατούμενη κοινωνία.

Ο Τσιτσάνης ήδη αρχίζει να σχηματίζει τη δικιά του φυσιογνωμία. Σαφώς επηρεασμένος από τον Βαγγέλη Παπάζογλου και με εξαιρετική τεχνική στην πένα (μάλιστα αργότερα δήλωσε σχετικά: «Τα 3/4 της τεχνικής στο μπουζούκι είναι η πένα») ο Τσιτσάνης αρχίζει να αποκτά ένα ιδιαίτερο εκτελεστικό και δημιουργικό ύφος.

Την περίοδο εκείνη γνωρίζεται με τη Ζωή Σαμαρά, την οποία αρραβωνιάζεται μόλις απολύεται από το στρατό και παντρεύεται λίγο μετά τον πόλεμο. Στην κατοχή ανοίγει ένα δικό του κουτούκι, το «Ουζερί Τσιτσάνη» στην οδό Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Το μαγαζί αυτό άφησε εποχή στην πόλη. Ο Τσιτσάνης ηχογραφεί εκείνη την περίοδο ορισμένες μόνο από τις μεγάλες επιτυχίες του: «Αχάριστη», «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Μπαξέ Τσιφλίκι», «Νύχτες Μαγικές», «Όταν συμβεί στα πέριξ» και άλλα.

Η πορεία του Τσιτσάνη συνεχίζεται – είναι μόλις 30 χρονών αλλά θεωρείται ως ένας από τους πλέον ώριμους δημιουργούς. Η εποχή του εμφυλίου αποτελεί άλλη μια πηγή έμπνευσης για τον Τσιτσάνη. Βρίσκεται πλέον στην Αθήνα και εκεί γράφει τα καινούρια του τραγούδια. Πολλά από αυτά δεν έχουν εκδοθεί και δεν θα τα ακούσουμε ποτέ. Η λογοκρισία απαγορεύει γενικά τραγούδια που έχουν να κάνουνε με τον εμφύλιο. Κάποια από αυτά ο Τσιτσάνης καταφέρνει και τα εκδίδει, επινοώντας διάφορα τεχνάσματα, ενώ πολλά κυκλοφόρησαν πολλά χρόνια μετά.

Ένα ρούχο ματωμένο

στρώνω για να ξαποσταίνω

Στο υγρό τσιμέντο, ωχ μανούλα μου

Στο κελί το διπλανό μου

φέραν κι άλλον αδερφό μου

Πόσα θα τραβήξει, ωχ μανούλα μου

Άλλα ο Τσιτσάνης δεν καταφέρνει να τα εκδώσει, ενώ άλλα δεν τα ηχογραφεί καν. Σήμερα έχουνε βρεθεί χειρόγραφα αλλά και ηχογραφήσεις από εκείνα τα απαγορευμένα τραγούδια. Αυτά μπορούμε σήμερα να τα ακούσουμε, τα υπόλοιπα τα πήρε για πάντα ο Τσιτσάνης μαζί του.

Το τέλος του εμφυλίου σημαίνει ταυτόχρονα και την πλήρη αποδοχή του Βασίλη Τσιτσάνη. Τα τραγούδια του δασκάλου αρχίζουν και ακούγονται πλέον πιο ελεύθερα, ενώ ο Τσιτσάνης γίνεται ο πρωτοπόρος του λεγόμενου «αρχοντορεμπέτικου» μουσικού είδους, που πρόκειται για τον πρόδρομο του λαϊκού τραγουδιού – θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για το μεταβατικό στάδιο μεταξύ λαϊκού και ρεμπέτικου.

Το μεγαλείο των τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη είναι αδιαμφισβήτητο. Οι μελωδίες των τραγουδιών του είναι εξαιρετικά πλούσιες και ο στίχος του ολοκληρωμένος. Ελάχιστοι έως σήμερα έχουνε αμφισβητήσει την συμβολή του στα δρώμενα της ελληνικής μουσικής. Απόψεις του τύπου ότι «ο Τσιτσάνης έγραφε τραγούδια για χασικλήδες» είναι ανάξιες σχολιασμού και η γραφικότητα αυτών που τις εκφράζουν είναι ενδεικτική. Ίσως αυτά τα άτομα προτιμούσανε να γράφονται τραγούδια διαφορετικού χαρακτήρα.

Η πορεία του από κει και πέρα είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Τα τραγούδια που έγραψε είναι ξεχωριστά και καθιερωμένα. Πολύ γνωστά και αγαπητά σε όλους. Ο Τσιτσάνης έφυγε στις 18 Ιανουαρίου του 1984 τραγουδώντας στο μαγαζί «Χάραμα» στην Καισαριανή, το οποίο χαρακτήρισε ο ίδιος, όντας εκεί πιστός για 14 συνεχόμενα έτη. Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους τραγουδιστές: Καζαντζίδη, Μπέλλου, Μπιθικώτση, Διονυσίου, Γαβαλά, Αγγελόπουλο, Γκρέυ, Πάνου, Λαμπράκη, Κοκότα και φυσικά με την μεγάλη Μαρίκα Νίνου. Συννεφιασμένη Κυριακή, Τα λιμάνια, Τα ξένα χέρια, Απόψε κάνεις μπαμ, Δηλητήριο στη φλέβα, Κάποιο αλάνι, Μπαξέ-τσιφλίκι, Της Γερακίνας γιος, Κορίτσι μου όλα για σένα, Στην Καλαμπάκα μια βραδιά, Αχάριστη, Αρχόντισσα, Νύχτες Μαγικές και αμέτρητα ακόμη, αποτελούν σήμερα τα τραγούδια – καθρέφτη της ελληνικής μουσικής.

πηγη http://portal.kithara.gr

ΑΘΗΝΑΪΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ

Οι βαθμοί

Αγαπητοί μου,

…………………………………………………………………………………………..

Π

ήρα ένα ενδιαφέρον γράμμα από τη Μυτιλήνη. Αλλά σ' εμένα έφθασε... ανυπόγραφο. Γιατί, ασφαλώς ο αποστολέας είχε υπογράψει κάποιο άλλο χαρτί, πού πήγε σε άλλον συνεργάτη.

Μου γράφει λοιπόν το διαπλασόπουλο από τη Μυτιλήνη:

«Με τον καιρό, η έννοια του σχολείου έχει φθαρεί! Έχει επικρατήσει η συνήθεια, αν όχι ή ιδέα, ότι στο σχολείο πηγαίνουμε για να πάρουμε βαθμούς! Είναι παρατηρημένο ότι ένα τεράστιο ποσοστό αν όχι ένα 100% των ερωτή­σεων σ' ένα μαθητή είναι για τους βα­θμούς του. Όλοι ενδιαφέρονται για τους βαθμούς και νομίζουν πώς αν έχεις βα­θμούς στερέωσες το μέλλον σου. Έτσι, έχει επικρατήσει μια τυφλή συνήθεια να διαβάζουμε για να παίρνουμε βαθμούς και όχι γιο να αποκτήσουμε γνώσεις για τη ζωή! 'Έχουμε επηρεαστεί από τις συνήθειες του κόσμου! Είναι σωστό αυτό;»

Σκοπός του σχολείου είναι να μας μορφώνει και να μας δίνει εφόδια για τη ζωή. Να μας κάμει καλούς πολίτες και χρήσιμους στην Πατρίδα, χρήσι­μους στην οικογένεια μας και στον εαυ­τό μας. Δεν είναι εγωιστικό αυτό το τελευταίο. Γιατί άμα μπορέσουμε εμείς οι ίδιοι, χωρίς μέσα και χωρίς να κα­ταφεύγουμε σε άλλους, να δημιουργήσουμε κάτι γιο τον εαυτό μας, είναι μια μεγάλη πρόοδος. Προοδεύουνε τα έθνη πού έχουνε καλούς πολίτες. Ας γίνου­με λοιπόν κι' εμείς καλοί πολίτες.

Το σχολείο μας δίνει τα πρώτα εφό­δια να μορφωθούμε και να βγούμε στην κοινωνία. Τι πρέπει να μάθει το παιδί. Αυτό το έχει ρυθμίσει η Πολιτεία με το υπουργείο Παιδείας, πού κανονίζει τη «διδακτέα ύλη» για κάθε τάξη,

Τώρα, από την άλλη πλευρά, σκοπός του μαθητή πρέπει να είναι η μόρφωση Δηλαδή να πάρει τα εφόδια πού πρέπει για να βγει πάνοπλος στην κοινωνία, να εργασθεί, και να βοηθήσει, όπως είπαμε, την Πατρίδα του και την οικογένεια του. Κανονικά, λοιπόν, στο σχολείο δεν έπρεπε να υπάρχουν... βαθμοί, αλλά να διδάσκει ο καθηγητής και να μαθαίνει ο μαθητής. «Όταν, στην αρχαιότητα, και πολύ αργότερα, δεν υπήρχανε ορ­γανωμένα σχολεία, οι μαθητές πηγαίνανε να παρακολουθήσουνε τους δασκά­λους. Αυτό βέβαια γινότανε κυρίως για ανώτερες σπουδές, άλλα και για εγκύκλια μαθήματα. Τώρα όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί η παιδεία έχει πολύ ευρύτερο ορίζοντα και οι γνώσεις που πρέπει να απόκτηση ο νέος, είναι πολύ περισσότερες.

Τώρα είναι πολύ εύκολο να μορφωθεί κανείς, ενώ άλλοτε ήτανε πάρα πολύ δύσκολο. 0ι βαθμοί λοιπόν υπάρχουνε για να παρακολουθεί ο εκπαιδευτής την πρόοδο του μαθητή του. Αυτό όμως δε σημαίνει πώς ο μαθητής πρέπει απο­κλειστικά να διαβάζει για τους βαθμούς, άλλα να διαβάζει για να μορφώνεται και συνέπεια αυτού είναι το να παίρνει καλούς βαθμούς.

Ο δείκτης της μορφώσεως δεν είναι μόνο οι καλοί βαθμοί. Ο μορφωμένος μαθητής και γενικά κάθε άνθρωπος φαί­νεται και από τον τρόπο πού εκθέτει τις ιδέες του και τις γνώσεις του, είτε γραπτά είτε προφορικά. Ακόμη από τον τρόπο πού ενεργεί και χρησιμοποιεί τις γνώσεις του. Αν δηλαδή έχει αν­τίληψη, αν μπορεί να εκμεταλλευθεί το κάθε τι, πού έμαθε και να το χρησιμοποιήσει.

θα σας πω ένα απλό παράδειγμα: το να έχει ένας επιστήμων βιβλιοθήκη με πολλά βιβλία, δεν αξίζει τίποτε αν δεν ξέρει να τα χρησιμοποιήσει. Να ξέ­ρει δηλαδή σε ποιο βιβλίο θα βρει αυτό πού θέλει. 'Έτσι συμβαίνει γενικά με τη μόρφωση. Πρέπει να ξέρετε να χρησιμοποιείτε τις γνώσεις σας και να κατέχετε καλά αυτό πού μαθαίνετε.

Πρέπει να έχετε στο σχολείο και καλούς βαθμούς, άλλα το κυριότερο είναι να αποκτήσετε γνώσεις και μόρφωση για να τα χρησιμοποιήσετε στη ζωή μας. Σκοπός σας θα είναι ή μόρφωση. Άλλα μια καλή επίδοση έχει πάντα σαν αναγκαία συνέπεια, τους καλούς βαθμούς. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Οι καλοί βαθμοί δείχνουνε «κατά τεκμήριον», όπως λένε, τους μορφωμένους.

Σας ασπάζομαι

ΦΑΙΔΩΝ

Περιοδικό «Η Διάπλασις των παίδων», τόμος έτους 1961, τεύχος 3 σελ 79.

Γρηγορίου Ξενόπουλου

Γρηγόριος Ξενόπουλος

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (9 Δεκεμβρίου 1867 - 14 Ιανουαρίου 1951) ήταν Ζακυνθινός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων. Διετέλεσε αρχισυντάκτης στο θρυλικό πια περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" κατά την περίοδο 1896 - 1948. Κατά την αρχισυνταξία του Ξενόπουλου στο περιοδικό, ήταν και ο βασικός του συντάκτης. Είναι χαρακτηριστική η υπογραφή του Σας ασπάζομαι, Φαίδων, που χρησιμοποιούσε στις επιστολές που υποτίθεται έστελνε στο περιοδικό. Ήταν ο ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού Νέα Εστία, το οποίο εκδίδεται ακόμα και σήμερα. Το 1931 έγινε ακαδημαϊκός. Μαζί με τους Παλαμά, Σικελιανό και Καζαντζάκη ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Οι άνθρωποι μοιάζουν με φάρους....
Στέκονται μεσοπέλαγα...

Αλλοι σε βοηθούν να βρείς την ρότα σου ,

και άλλοι να την χάσεις εντελώς ! ! !

Γι αυτό εσύ μην σβήσεις ,
και μην χάσεις ποτέ
την λάμψη που εκπέμπεις...

Φρόντισε να μείνεις ένας φάρος φωτεινός
για να φωτίζεις έστω και απο μακρυά,
τους ανθρώπους που είναι γύρω σου

Άρης

http://aristodimos.pblogs.gr/

Φωτιά κι Αλμύρα

Πέτα με Ψηλά

χειμωνανθος

Ατιτλο . Ν.Παπανικολόπουλος

14.2.08

Άτιτλο

Παράθυρο με θέα θα ανοίξω
στον τοίχο της ντροπής, για να σε βρω.
Στον κήπο της αγάπης σου θ΄αφήσω
ένα γαρύφαλο κι ένα ξύλινο σταυρό.

Στα παιδικά σου μάτια τα μεγάλα
δεν χορταίνω να κοιτώ τον ουρανό.
Χαρταετό απόψε θα πετάξω
με ένα μήνυμα να δεις, Σε αγαπώ!

Είναι στα χόρτα τα παιδικά παιχνίδια
παλιάς όπου χορτάριασε αυλής,
στέκουν κοιτούνε πότε εμένα πότε εσένα
ζητάνε τη στοργή μίας ψυχής.

Στο ίδιο στήθος που ανάπνεες παιδάκι
τώρα γυναίκα που ξέρει να αγαπά,
έχεις θαρρώ στο κεφάλι ένα στεφάνι
από αγκάθια και κόκκινα φιλιά.

Μέσα στις παλάμες σου γράφει η μοίρα
μία λέξη μόνο. Είναι αρκετή.
Την διάβασες και σ΄έπιασε πλημμύρα
γιατί γνωρίζεις "γυναίκα" τι θα πει.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

www.nikolaos1970.blogspot.com

του Τάσου Λειβαδίτη

Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

Οι σκιές μας

Και μέσα στο σπίτι υπήρχε το άλλο εκείνο σπίτι - εκεί που η
μητέρα ήταν ακόμα νέα κι ένα φλάουτο ακουγόταν το βράδυ, όπως
όταν οδηγούν έναν τυφλό.
Σ΄αυτό το σπίτι είχαμε μείνει κι εμείς για πάντα, ενώ καθώς
ανάβαμε τη λάμπα, το φως της έριχνε μόνον τις σκιές μας στο πάτωμα εδώ.

Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.
"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός
νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του
κόσμου, τί να ΄κανε; Η γη είχε χαθεί,
πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...

Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού

- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς...

Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!

Έρωτας

Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.

του Τάσου Λειβαδίτη

Αγάπη , Έρωτας

ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη είναι ανακωχή, ειρήνη, θάνατος και ζωή, που βασιλεύουν
εκ περιτροπής.
Ζορζ Ντ Αμπουάζ

Τι τεράστια μνήμη έχεις Αγαπή.
Αλεξάντερ Πόουπ

Μίλα μου ψιθυριστά , αν μου μιλάς για αγαπή.
Γουίλιαμ Σαίξπηρ

Αν κρίνεις την αγάπη από τις πράξεις της, είναι περισσότερο
σαν να μισείς παρά σαν να αγάπας.
Λα Ροσφουκώ

ΕΡΩΤΑΣ

Δεν μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς έρωτα, δεν μπορεί να κάνει τη
ζωή της πέτρας, του δέντρου, του φυτού.
Μαρσέλ Πρεβό

Έρως ανίκατε μάχαν.
Σοφοκλής

Κάθε ερωτικό αίσθημα, οποιαδήποτε αιθαιριότητα κι αν περιβάλλεται,
όλες τις ρίζες του έχει στο φυσικό γενετήσιο ένστικτο.
Αρτουρ Σοπενχάουερ

Καρυωτάκης_2

Καρυωτάκης

Γιάννης Καλαμίτσης

Άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Θα σ'αγαπώ


Ώσπου η γη να μη γυρίζει πια
Ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά
Ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί
Ώσπου ο χρόνος πια να ξεχαστεί
Θα σ'αγαπώ

Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιές
Ώσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καις
Ώσπου να πάψει η ανατολή
Θα σ'αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Θα σ'αγαπώ

Θα σ'αγαπώ όσο κανείς δεν αγαπάει
Θα σ'αγαπώ
Με μιαν αγάπη που ο νους σου δεν χωράει
Θα σ'αγαπώ

Πέρα από κει που φτάνει η αντοχή
Θα σ'αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Μέχρι το θάνατο και πιο μακριά
Μέχρι να πεις πεθαίνω τώρα πια
Θα σ'αγαπώ

Γιώτα Νέγκα

Η Γιώτα Νέγκα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Αυγούστου και μεγάλωσε στο Αιγάλεω και στον Κορυδαλλό, με καταγωγή των γονέων της από την Πάτρα και την Τρίπολη. Ο πατέρας της έπαιζε ερασιτεχνικά μπουζούκι και η μητέρα της τραγουδούσε, δημοτικά κυρίως. Από τα οκτώ της χρόνια η κλίση της στη μουσική και στο τραγούδι ήταν εμφανής στον οικογενειακό και φιλικό της περίγυρο. «Δεν σκέφτηκα ποτέ στη ζωή μου να γίνω τίποτα άλλο από τραγουδίστρια. Κανείς δεν έδειξε να εκπλήσσεται. Έμοιαζε να είναι η φυσική μου κατάληξη. Θυμάμαι μικρή γρατζουνούσα ένα μπουζούκι που είχαμε σπίτι και ονειρευόμουν ότι με ακούω στο ραδιόφωνο».

Άκουσε μετά μανίας Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Νταλάρα, Αλεξίου, αλλά και Dire Straits, ανήκει δηλαδή –παράλληλα με τα άλλα– και στη ροκ γενιά αυτής της εποχής. Στα χρόνια του Λυκείου άρχισε να τραγουδάει σε χώρους που ήταν κάτι ανάμεσα στις παλιές μπουάτ και στις σημερινές μουσικές σκηνές. Το τραγούδι λοιπόν το υπηρετεί από τότε που ήταν μαθήτρια στο Λύκειο. «Δεν έχω κάνει άλλη δουλειά στη ζωή μου, αλλά άργησα να πω ότι το επάγγελμα που θα ακολουθήσω θα είναι τραγουδίστρια, έτσι απλά ήρθε από μόνο του, αβίαστα».

Ώσπου το 1992 δημιουργεί με μερικούς φίλους το «Έμμετρο» στο Μοσχάτο, μία μικρή μουσική σκηνή στην οποία δραστηριοποιείται η ίδια καλλιτεχνικά ως το 1996, τραγουδώντας από ροκ μπαλάντες μέχρι παραδοσιακά και από Χατζιδάκι μέχρι ρεμπέτικα, ένα σχολείο πειραματισμού. Τραγούδησε κάποιες σεζόν και στη Χίο, ένα αγαπημένο μέρος, όπου έκανε πολλούς φίλους και που τη θεωρεί ένα υποψήφιο μέρος για απόσυρση στο βάθος του χρόνου.

Τα μικρά μαγαζάκια στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά έδωσαν τη θέση τους στα ρεμπετάδικα. Έτσι λοιπόν από το 1996 μέχρι το 2001 κάνει τον κύκλο της στα ρεμπετάδικα: Παλιά Μαρκίζα, Αστροφεγγιά, Δέκα Εντολές. Δίπλα σε δύο μεγάλους δάσκαλους που της έμαθαν πολλά. Αναφέρει τους Αντώνη Ρεπάνη και Σπύρο Λιόση. Επίσης συνεργάζεται και με άλλους σημαντικούς –για το χώρο– ανθρώπους όπως τον Νίκο Δημητράτο, την Μαρία Σουλτάτου, τον Νίκο Σαραγούδα κ.ά.

Η μια δουλειά μετά την άλλη, την έκαναν να νιώσει επαγγελματίας και αισθάνθηκε την ανάγκη να παρακολουθήσει μαθήματα τραγουδιού. Μαθήματα που συνεχίζει, στο Εθνικό Ωδείο με δασκάλα την κυρία Διαμαντοπούλου. «Δάσκαλος» και «δασκάλα», λέξεις που χρησιμοποιεί συχνά, αλλά πολύ προσεκτικά, η Γιώτα Νέγκα. Την Έλλη Πασπαλά χαρακτηρίζει φίλη και μιλά ζεστά και με αγάπη για την πρώτη τους συνεργασία στις Γραμμές. «Εμαθα τόσα πράγματα, ένιωσα άλλα τόσα και νομίζω ότι τα λόγια δεν φτάνουν για να εκφράσω την εκτίμησή μου για την Έλλη».

Σιγά σιγά λοιπόν εδραιώθηκε μέσα της η πεποίθηση να ανοιχτεί και προς την κατεύθυνση της δισκογραφίας. Ωστόσο ως ιδιαίτερα προσγειωμένο άτομο, δεν θεωρεί κατάκτηση τη δισκογραφία. «Και χωρίς δίσκο τραγουδίστρια θα ήμουν. Άλλωστε, ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα προσεγγίσει καμία εταιρεία» λέει με πείσμα. Αντιλαμβάνεται, όμως, ότι η πρώτη της δισκογραφική απόπειρα κυκλοφόρησε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για το ελληνικό τραγούδι. «Είναι, όντως. Όμως εγώ θα δώσω ανεξάρτητα τη μάχη μου. Θα ήθελα πολύ να νιώσω πως υπάρχει λίγο περισσότερος χώρος για όσους παρουσιάζουν κάτι υπεύθυνα κι από καρδιάς».

Η αναζήτηση για νέες φωνές από τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και την Ευανθία Ρεμπούτσικα έφερε τη Γιώτα κοντά τους, αλλά και στη δισκογραφία. Συμμετέχει στις παραστάσεις τους στην Αθήνα και σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα μαζί και με την Έλλη Πασπαλά. Την επέλεξαν ανάμεσα σε αρκετούς για να προσπαθήσουν όλοι μαζί δισκογραφικά. Έτσι, με αφορμή μια ακρόαση στο Αερικό, γνωρίστηκε το 2001 με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και μέσα από πολλές δοκιμές, πρόβες, κτλ., βρέθηκε να ηχογραφεί τραγούδια του. Αισθάνεται ευγνωμοσύνη για τον Καλαντζόπουλο που της χάρισε τα τραγούδια του, με την έννοια ότι της έδωσε πρόσβαση στην σκέψη του, ενώ παράλληλα της έμαθε την αιτία που γράφονται τα τραγούδια. Επίσης, της πρόσφερε κάποια χαλαρότητα και την έκανε να νιώσει πως την εμπιστεύεται, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό για μια πρωτοεμφανιζόμενη στη δισκογραφία τραγουδίστρια.

Το 2003 κυκλοφορεί από τη νεοσύστατη δισκογραφική εταιρεία «Cantini» του Καλαντζόπουλου και της Ρεμπούτσικα το cd single με τίτλο «ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ» που περιέχει το ομότιτλο τραγούδι σε στίχους και μουσική Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, ένα δισκογραφικό ντεμπούτο που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση.

Billy Collins Animated Poetry

MIKAEL DELTA-Sixth Sense

http://www.youtube.com/watch?v=sqTao7dgEVI

Taksidi sth gh

στερεο νοβα : κυκλοτρον

http://www.youtube.com/watch?v=yTPk2vyHQ-s

Ουλαλουμ...

Σσσσσ, κάτι ακούω. Ξημέρωσε. Κάτσε να βάλω το χέρι μου μέσα μου να δω αν είναι όλα εδώ. Αν βγεις νωρίτερα απο 'μενα μπορείς να μου φέρεις μια σοκολάτα με γεύση "αποαύριοόλακαλα"; Αλλιώς θα πάρω εγώ βγαίνοντας. Σε φαντάζομαι στα αεροδρόμια με τις βαλίτσες σου γεμάτες αεροπλάνα κι ουρανούς να φεύγεις μακρυά. Σε λίγο θα σε ρωτήσω γιατί να μην είναι όλοι οι άνθρωποι σαν εσένα, γιατί να μην είναι όλες οι πόλεις σαν τη Λισαβόνα, γιατί να μην γαμιούνται οι άνθρωποι από ακατέργαστη καύλα κι όχι μέσα απο συμβάσεις, γιατί να μην είναι χρωματιστά με πολλά σχέδια τα δημόσια έγγραφα, γιατί το μαλλί της γριάς δεν υπάρχει σε πολλά χρώματα, εμείς είμαστε ανάποδα στη γη ή εκείνοι που ζουν στο νότιο ημισφαίριο; Απάντησε μου στην πρώτη ερώτηση πως όλοι οι άνθρωποι είναι σαν εσένα μα δε μου το δείχνουν γιατί δεν θα τους πιστέψω, στη δεύτερη απάντησε μου γιατί η Λισαβόνα σε ξέβρασε ξανά στη ζωή, στην τρίτη μην απαντήσεις απλά σήκωσε τους ώμους απογοητευμένος, στην τέταρτη μίλα μου για τον καινούργιο νόμο που ψηφίστηκε σχετικά με τις σφραγίδες σε πολλά σχέδια, στην πέμπτη για να με ξεγελάσεις μίλησε μου για πράσινα ποπ κορν που φυτρώνουν σε ανήλιες πλαγιές, και για καραμελόδεντρα που φτάνουν τα τρία μέτρα ύψος, στην τελευταία γέλα, κορόιδεψέ με και πες μου πως δεν υπάρχει ανάποδα. Απάντησε μου σ'αυτά κι εγώ θα σου απαντήσω στην ερώτηση που λέει πως αν αγγίξεις την πλάτη μου οι ρώγες μου θα σκληρύνουν μέχρι να τρυπήσουν το βουνό και τα πόδια μου θα γλιστρήσουν το ένα στο άλλο θα σκοντάψουν γύρω από τη μέση σου και θ'αρχίσουν να συζητάνε για το πώς πρέπει να αλλάξουν τα ρήματα. Σήμερα φοβάμαι. Με ονειρεύτηκα σε ένα μπαρ να διηγούμαι τη ζωή μου σε ένα μικρό κοριτσάκι που φαντάσου να το λένε Μαρία. Σε ονειρεύτηκα να γράφεις το στόμα με ω και να θέλω να μπω μέσα εκεί να με δοκιμάσεις. Χρειάζομαι εξαέρωση, έχω κρατήσει πολλά δάκρυα μέσα μου και δεν ζεσταίνεται το σώμα μου. Ένας λύκος έφτιαξε το δικό του ποτάμι και κολυμπάει μόνος όπου τον πάει λέει. 'Ενας μικρός διόνυσος έστειλε την ευτυχία του λίγο παραπέρα να παίξει μα ξαναγύρισε κοντά του, τη σίσσυ την ερωτεύτηκε ο πυρετός του 37 και κάτι και της τάζει παντοτινές αγάπες. Σε βλέπω να μπαίνεις μέσα με χαμόγελο, να κρατάς ένα κουτί με κορδέλλα, να μου λες κλείσε τα μάτια κι άνοιξε τα πόδια. Να νιώθω ένα μικρό τσούξιμο. 'Ανοιξέ τα! Ααααααα μου πήρες καινούργια μήτρα, πού τη βρήκες; Στα duty free χαζούλα, θα μου πεις, αφού ήμουν στο αεροδρόμιο... Ήταν ακριβή; θα σε ρωτήσω... Όσο κοστίζει να ζυγώσεις το άπιαστο. Μα αυτό είναι πολύ. Σιγά.. μια ζωή είναι, την παλιά τί να την κάνω; Βάλτην στο κουτί με τα καλοκαιρινά, μπορεί να τη φορέσω καμιά φορά...


Τσίριξα στις 2:30 PM

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Το Δάσος

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.
Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν,
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.
(από τη Συλλογή: "Ο Αλλήθωρος")

Εκείνοι Που Μας Παίδεψαν

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσο καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο κείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ...

Αναστολή

Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ό,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,
για μια στιγμή πιο απελπισμένη το αναβάλλω,

γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.
(από τη Συλλογή: "Ξένα Γόνατα")

Λευτέρης Δεβεράκης

ΛΥΧΝΟΣ

ήσουν τ’ άστρο

κι εγώ η νύκτα

που σ’ αγκάλιαζε

ευλογημένη η ώρα

που αξιώθηκα

την αγάπη σου.

ΣΕ ΠΡΟΣΜΕΝΩ

Έλα τώρα

με ήλιο ή με βροχή

μ’ ένα ξυπόλητο φεγγάρι

πάντως

έλα

τούτη την ώρα που

για σένα μέσα μου

σκιρτάει το ποίημα.

Η ΣΤΙΞΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τόσα χρόνια

κρυβόμαστε

πίσω από

μια άνω τελεία·

Λοιπόν, τώρα

τι γίνεται

με το ερωτηματικό;

ΧΕΙΛΗ ΑΠΟ ΒΑΛΣΑΜΟ

Με μάτωσες

τριανταφυλλάκι

κι εγώ

τον καλωσόρισα

τον πόνο,

σαν να ’μουν

το κορμί

βελούδινο

παρθένας.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΔΕΒΕΡΑΚΗΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γραφίστας στα Τ.Ε.Ι και παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία με θέμα: «Ο συμβολισμός ως τρόπος μετάδοσης εικαστικού μηνύματος στην μεταπολεμική ελληνική δισκογραφία».

Μελέτησε πιάνο και ανώτερα θεωρητικά, εργάστηκε σαν μουσικός επιμελητής στο ραδιόφωνο και ασχολήθηκε με τη σύνθεση και επιμέλεια μουσικής στο θέατρο.

Γράφει ποίηση και τραγούδι.

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Αγάπης ξέφτι

λογίζω πάλι·

κι αποθυμώ

σαν να ’μουνα

το ύστερο τραγούδι.

πηγη www.elogos.gr