Γεια σας.
Παίρνοντας αφορμή από μια συζήτηση που
είχα πρόσφατα , θέλω να σχολιάσω και να
εκφράσω σύγχρονος την άποψη μου
Βλέποντας κάποιος την μουσική που ακούω
(ρεμπέτικα, τζαζ ,λαϊκά ,έντεχνο ,αραβικά ,κλασική)
καταλαβαίνει ότι είμαι ένα άτομο που δεν ξέρω
τι θέλω , ψάχνοντας την ταυτότητα μου.
Πάνω σε αυτό το «πιστεύω» κάποιων λοιπόν
θέλω να πω τα εξής
Η μουσική. Οι μουσικές. Για μένα είναι ένα
Τι μπορεί να διαχωρίσει τις νότες πέρα από
αυτό που ακούω ;
Αυτό που γαργαλάει τα αυτιά μου κάνοντας με
κάποιες φορές να γελάω και κάποιες να κλαίω
Η μουσική είναι μια , αρκεί να ξέρεις να ακούς
αυτά που σου αρέσουν κι όχι αυτά που κάποιοι
θέλουν να «αρέσουν».
Καλά να περνάτε.
2 σχόλια:
Συμφωνω απόλυτα... Τα μουσικά ακούσματ και ερεθίσματα δεν ακολουθούν κανόνες και κλισέ. . .
Την μια στιγμή μπορει η διαθεσή σου να απογειώνεται με εναν Αραβικό αμανέ και την άλλη απο μια όμορφη ροκ μπαλάντα. . . Το ενα ειδος δεν αναιρει ουτε αποκλείει ολα τα αλλα..
Συμφωνώ. Άλλωστε κάτι ανάλογο ισχύει και για την ποίηση, έτσι τουλάχιστον υποστηρίζουν και οι θεωρητικοί της λογοτεχνίας (αν και αυτούς τους φοβάμαι λίγο).Η μουσική και η ποίηση δεν κατατασσεται σε είδη και σε περιόδους.Η σου αρέσει η δε σου αρέσει με άλλα λόγια η σε συν-κινεί η όχι..
Δημοσίευση σχολίου