οι ταξιδιώτες ήρθαν κι έφυγαν
κεκηρυγμένοι εχθροί της ίδιας λησμονιάς και του ίδιου πάθους
υλοτόμοι πάντα του ίδιου πόθου
και μπροστά τους ν’ απλώνωνται όσο παίρνει το μάτι κι η καρδιά
τα ίδια μαύρα κουρελιασμένα σύννεφα
να μπλέχουν στα κατάρτια τους
να σκουριάζουνε τις άγκυρές τους
ναν τους σφυράν κρυφά μέσα στ’ αυτί με τη μπουρού
την ίδια οδύνη
Ο Reiser αν ήταν γερμανός θα προφερόταν πράγματι Ράιζερ, επειδή όμως ήταν Γάλλος από τη Λωρραίνη κανονικά προφέρεται Ρεζέρ (σαν να γραφόταν Rezere δηλαδή με διάφορες αξάν)। Τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τη Βαβέλ και το Παρά Πέντε. Θυμάμαι ένα εξαιρετικό τεύχος, αφιερωμένο στον Ράιζερ και στον Βολίνσκι (που επειδή είναι γάλλος και όχι Πολωνός υποθέτω ότι προφέρεται Βολενσκί). Αυτό το τεύχος δεν το βρήκα, έχω όμως κρατήσει ένα άλλο του ΠαράΠέντε από το 1993, επετειακό για τα δέκα χρόνια από το θάνατό του -γιατί ο Ράιζερ πέθανε 42 χρονών το 1983, από έναν άσκημο καρκίνο. Ο Ράιζερ είχε χιούμορ σκληρό και ασεβές, αλλά έξοχο. Δεν δίσταζε να σατιρίσει ακόμα και γεγονότα απόλυτης τραγικότητας, όπως μια απελπισμένη μητέρα που πέφτει στο κενό από ουρανοξύστη μαζί με τα δυο παιδιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου