Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Άρης Μανουράς

Κάποιοι τον φωνάζαν πέτρα και κάποιοι ουρλιαχτό.
Όμως ποτέ κανείς δεν είπε τ’ όνομά του.
Οι τυφλοί τον ‘λέγαν πέτρα αντανακλώντας το κενό της ύπαρξής τους
και οι σοφοί τον φωνάζαν ουρλιαχτό,
απ’ τη θλίψη που κρατούσε σαν προσευχή και φυλαχτό
ανήμπορος να την ψελλίσει στον άπειρο κόσμο.
Με παλέτα του την γνώση
προσπαθούσε να ζωγραφίσει πόρτες για τα όνειρά του,
να σκεπάσει με το σεντόνι των αριθμών τους φόβους του
και να ευλογήσει με την λογική κληρονομιά του όσους ήθελε να τον αγαπάνε.
Μάτια στραμμένα πάντα στον ουρανό,
σιωπηρή επίκληση κάτω απ’ τ’ αγκάθινο στεφάνι
που του φόρεσαν γελώντας οι τυφλοί εδώ και χρόνια
σίγουρος ότι κάτι εκεί υπάρχει και τον έβλεπε.
Μόνος, κλειστός στον κόσμο, ψυχή ορθάνοιχτη στο σύμπαν,
αυτό που προσπαθούσε να καταλάβει μέσα απ’ τα στεγνά μεγέθη και αριθμούς
μήπως και μπορέσει να καταλάβει τον δημιουργό του.
Ατρόμητος, γελώντας με τους φόβους του, πονώντας με τις συνέπειες,
επιμένοντας σε μια φρενήρη όμως αλάνθαστη μονομανία.
Φτωχός από κερμάτινες ψευδαισθήσεις,
πάμπλουτος όμως από μια θλιμμένη ευτυχία.
Λίγοι τον καταλάβανε, κανείς δεν σήκωσε για λίγο τον σταυρό του.
Όμως αυτός δεν καταδέχτηκε βοήθεια ποτέ.
Μόνος τον σήκωσεκι ακόμα κι όταν τα φίδια του είπαν ότι μπορεί να ξεκουραστεί πλέον
αυτός τον κάρφωσε στην πλάτη του για να μην μπορεί κανείς να του τον πάρει.
Με τα χρόνια το ξύλο τον αγάπησε και τρεφόταν απ’ την αναπνοή του.
Δεν τον άφησε κι εκείνο ποτέ και μαζί ανεβαίναν τον Γολγοθά.
Αυτός δεν ήρθε ποτέ.
Μόνο φτυσιές απ’ τους φρουρούς και τους τυφλούς που πλέον δεν τον άγγιζαν.
Έφτανε κοντά στον Θεό μέρα με τη μέρα.
Κι όμως τον παρακάλεσε να του δώσει πιο δύσβατο και μακρύ δρόμο
κι όταν κουραστεί να τον πάρει εγκαίρως
πριν προλάβουν τα φίδια να του πάρουν την ψυχή.
Τριγυρνάει πλέον ανάμεσά μας βρώμικος, ξυπόλητος, με μαύρη γενειάδα
και μιλάει με τον Θεό όταν δεν προσπαθεί κάτι να βρει να φάει.
Οι τυφλοί συνεχίζουν να προσπαθούν να σκοτώσουν το μακάριο χαμόγελό
που αχνοφαίνεται στα δακρυσμένα μάτια.
Αυτός όμως είναι πλέον αφιερωμένος στον Μεγάλο Νου.
Οι τυφλοί τον φωνάζουν τρελό, οι γριές θύμα και οι λόγιοι ηρώα.
Κάπου γράφτηκε ότι ο Θεός τον ονόμασε παιδί του.

Περισσότερα εδώ -> http://conapl।ning.com/profile/arismanouras

1 σχόλιο:

Άρης Μανουράς είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση, με τιμάει :) Την αμέριστη εκτίμησή μου στη γραφή και στη διάθεσή σου.