ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ

Eίναι μερικές γυναικείες φωνές που μεταπολεμικά σημάδεψαν το Ελληνικό τραγούδι, έτσι που χωρίς αυτές, κάτι θα έλειπε από τον ήχο αυτής της χώρας.
Ας θυμηθούμε ενδεικτικά: Σοφία Βέμπο, Δανάη, Μαίρη Λω, Σωτηρία Μπέλλου, Καίτη Γκρέϋ, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Αλέκα Κανελλίδου, Ελένη Βιτάλη, Πίτσα Παπαδοπούλου, Δήμητρα Γαλάνη κ.α.
Η Γαλάνη είναι το νέο είδος τραγουδίστριας. Έχει άποψη. Είναι μια σύγχρονη γυναίκα ενημερωμένη. Μιλάει ξένες γλώσσες, παίζει όργανα, μπορεί να εκφραστεί, θά'χει και video...
Άλλωστε ξεκίνησε, εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του '60 τόσο φιλόδοξα. Νεότατη και με Χατζιδάκι...
Από 'κει και πέρα, χωμένη -νεότατη επιμένω- στα γρανάζια του δισκογραφικού συστήματος, αφέθηκε στις πολύπλοκες και χαώδεις ανάγκες της δισκογραφίας, η ίδια κοιτάζοντας το πλούσιο μεροκάματο, από ξενύχτι σε ξενύχτι, ζαλισμένη από την επιτυχία και την ευκολία.
Κι εκεί τραγούδησε σημαντικά κι ασήμαντα τραγούδια, τα δεύτερα περισσότερο. Και τι δεν έχει τραγουδήσει. Τι σαβούρα, τι μελό. Και τι ερμηνείες έξοχες σ'οτιδήποτε έχει πει... Με τι πάθος και τέχνη υποστήριξε ό,τι έχει τραγουδήσει. Αυτή είναι η ιστορία του Έλληνα τραγουδιστή.
Η Δήμητρα Γαλάνη είναι μια λαϊκή (popular) τραγουδίστρια, που από την μεταπολίτευση κι ύστερα πέρασε μια έντονη προσωπική κρίση. Ωριμάζοντας, πολιτικοποιούμενη, με την ευρύτερη έννοια, άρχισε να γίνεται πιο απαιτητική με τον εαυτό της, άρχισε να βαριέται το εύκολο βραδινό μεροκάματο, σιγά-σιγά έπαψε τις βραδινές τυποποιημένες και ξενέρωτες εμφανίσεις στην Πλάκα. Μια κρίση δημιουργική.
Ο διπλός δίσκος που προκύπτει, είναι το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης. Είναι ακόμα, οι αγάπες οι ελπίδες, οι φιλοδοξίες της Δήμητρας Γαλάνη, να, ότι ζει σαν άνθρωπος πλάι μας. Βέβαια μια τέτοια συλλογή σπουδαίων και διαφορετικών τραγουδιών, είναι ένας πύρινος κύκλος, μια δυναμική έξοδος κινδύνου, θα μπορούσε να είναι μια παγίδα.
Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Κηλαηδόνης, Τσιτσάνης, Ξαρχάκος, Χατζηνάσιος, Χατζηαποστόλου, Γιαννίδης, Αττίκ, Λένα Πλάτωνος, Θεοφανίδης, Παπαθανασίου, Λοΐζος... Τόσο διαφορετικά πράγματα, στηριγμένα απ'το ερμηνευτικό πάθος και της ιδέες της Δήμητρας και του Γιώργου Μακράκη του παραγωγού της, είναι γύρος θανάτου, οδηγεί στη φωτιά της βαρεμάρας. Στη μεγάλη αποτυχία.
Πιστεύω ότι η Γαλάνη αυτή τη φορά το ρίσκαρε. Πιστεύοντας ότι μια μεγάλη αποτυχία είναι προτιμότερη από τη μικρή συμβατική εμπορική επιτυχία.

Και είναι μια θριαμβευτική καλλιτεχνική επιτυχία!

Κι απ' το βάθος της καρδιάς μου, της λέω ότι καλά 'ξηγήθηκε. Ο δίσκος είναι σημαντικός, τα ετερογενή πράγματα αποκτούν νόημα συνόλου ύπαρξης, ιδιαίτερα όπου υπάρχουν οι Sphinx και ο Καπνίσης.
Η Γαλάνη μας δείχνει το εύρος του τραγουδιού μας, ανατολή και δύση. Τώρα πια η Γαλάνη είναι πρόσωπο. Υπάρχει δίπλα μας. Έχει ήθος, ξαναγεννήθηκε δημιουργικά...

Τάσος Φαληρέας
(αναδημοσίευση κριτικής για τον δίσκο ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ στο περιοδικό ΝΤΕΦΙ, τεύχος 9, Οκτώβριος - Νοέμβριος 1983)

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς το 16χρονο κορίτσι με την ποδιά, που συναντάει ο Δ. Μούτσης εκείνο το απόγευμα του ΄68, και του συστήνεται με τ΄ όνομα Δήμητρα Γαλάνη , θα εξελλισόταν σε μιά από τις σημαντικότερες φωνές του ελληνικού τραγουδιού. Λίγους μήνες μετά, στο ΄Ενα χαμόγελο (΄69) , το ίδιο κορίτσι παίρνει το δισκογραφικό του βάπτισμα τραγουδώντας δίπλα στον Γ. Μπιθικώτση και τον Σ. Κόκκοτα. Tο Κάποιο τραίνο σε στίχους Ν. Γκάτσου, δημιουργεί την πρώτη γέφυρα επαφής του κοινού, με την λυρικότερη τραγουδίστρια των 3 τελευταίων δεκαετιών.