Ωραία Πύλη
Ζωή, ένα μικρό ποτάμι που πηγάζει κι εκβάλλει στην ίδια πηγή
Νερό, χωρίς έμβια, χωρίς καράβια, χωρίς γλάρους
Θολό κυλάει σιωπηλά
Ευδαιμονία επιπλέουσα, τύποι ωραίοι, σειρήνες-νεογνά καλούν
Αισθήματα, πολυτελείς κυρίες που ώζουν κάτω από τη γούνα
'Ανθη πλαστικά νάυλον
Γύρω μου ψυχές ανάλαφρες, κενές
Κιτρινισμένα σώματα άηχα με παγωμένο αίμα
'Αδεια βλέμματα
Καμιά φωνή δε περνά απο τσίγκινες καρδιές
Δε περνά καν το στεγνό μου λαρύγγι
Πόνος, συσσίτιο αδιανέμητο
Ζωή, κακό όνειρο
Αγωνιώδης εικόνα κυνηγημένου από εφιάλτη
Ψυχή διαταραγμένη με απουσία
Φάτνη δεν βρίσκεται πιά εύκολα από μάγους
Όνειρα χαμένα, αξίες ερμαφρόδιτες, αμφιβολία
Κόσμος ιδανικός
Καλοπέραση επίπλαστη στο νησί της Καλυψούς
Αγάπη, κήπος πατημένος βάρβαρα από ξυπόλητους
'Αμυαλος όστις κοιτάζει πίσω
Πορεία ταχιά στο επόμενο νησί, με μπουκέτα ανθών τσακισμένων
'Αμυαλος όστις μιλά γι' αυτά
Συμφέρον, η επόμενη όμορφη πύλη
Δεκέμβρης 2001
Ο Πολεμιστής Του Φωτός
Σύννεφα που περάσανε μ' αγγίξανε στα χείλη.
Ποτό γυναίκας, κόκκινο, μεθυστικό σταφύλι.
Ποιά μοίρα τάχα κρύβεται στου κόσμου τα αλώνια;
Θείος αυτός που όνομα καλό θα φέρνει αιώνια.
Φορτώθηκα της μάχης μου το σκουριασμένο δόρυ,
στα μονοπάτια τ' ουρανού εσένα ψάχνω κόρη.
Φωτιά που δεν με άγγιξες, καημός που δε πονάει.
Του Κάστρου πόρτες ανοιχτές: ο Αφέντης σας περνάει!
Όλα τα είδα μα τα μάτια μου είναι τυφλά.
Όλα τα γνώρισα και τίποτε δεν ξέρω.
Την Ιστορία που σ' αιώνια κομμάτια με χαλά
τρόπαιο Νίκης μεσ' τον κόσμο μου θα φέρω!
Πύργος που δεν γκρεμίστηκε, αυτή 'ναι η καρδιά μου!
Αϊτός που δε λαβώθηκε, πετάει στα όνειρά μου!
Οδύσσεια που τέλειωσε και μια άλλη αρχίζει,
στα μάτια του πολεμιστή το παρελθόν γυρίζει!
Εσύ που με προϋπαντείς με όμορφα τραγούδια,
το ματωμένο μου σπαθί στόλισε με λουλούδια.
Για σας, ω σκλάβοι, η κόλαση ανοίγει αγκαλιά της!
Εσείς ανήκετε εκεί! Εσείς είστε παιδιά της!
Δεκέμβρης 2001
Του συγγραφέα το όνομα δεν το γνωρίζω Είναι πάντως ένα πρόσωπο υπαρκτό
Οπότε γιατί όχι και στο blog αυτό Περισσότερα για τον Κύριο , (απ'οτι κατάλαβα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου