Γιατρός - Η διαθήκη

Στους ολοφυρμούς των άλλων

παραμένεις αμέτοχος

ή και γελάς, κάτι ξέροντας.

Όταν όμως οι άλλοι χαίρονται,

μοναχικός εσύ θρηνωδός

Στέλνεις τα δάκρυά σου

αγιασμό στη μακαριότητά τους.

Πολυπλάνητος ανάμεσα σε πόνους,

σε νεκροζώντανα κύτταρα,

επιδιώκεις ισορροπίες

στα όρια της ζωής.

Θα έρθει η σειρά σου .

το γνωρίζεις καλά.

Εσύ, ο χορηγός της ελπίδας,

ότι απλόχερα χάρισες

θα σου επιστραφεί,

δεδουλευμένα χωρίς αξία,

γιατί οι οσμές των σωμάτων

είναι ίδιες.


Σίγουρα, αν ήμουν γιατρός,

την άσπρη μπλούζα σάβανο

στην ψυχή μου θα φορούσα.
_________________________________________________________


Όταν αναχωρήσω,

δε με νοιάζει αν

τα προσφιλή μου αντικείμενα

τα σκεπάσει η σκόνη.

Δε με νοιάζει επίσης αν

ότι αγάπησα ή συνέλεξα

εκποιηθεί σε τιμή ευκαιρίας.

Δε με ενδιαφέρει αν

ιδέες που υπηρέτησα

δεν ισχύουν πλέον.

Μόνη μου έγνοια

ο τοίχος της αυλής μου

να παραμείνει άσπρος,

με φρέσκο ασβέστη,

άγραφο χαρτί

για τα μελλοντικά συνθήματα,

στήριγμα στις κουρασμένες πλάτες,

αντέρεισμα στις ερωτικές εξάρσεις…

ΚΑΡΑΚΟΥΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ